Κατά μήκος της θάλασσας είναι κτισμένη η Λυκοποριά, το πανέμορφο χωριό της Πελοποννήσου απ' όπου κατάγεται ο Αντρέας Γκολφινόπουλος και όπου καταφεύγει όσο συχνότερα μπορεί. Το σπίτι του που αγναντεύει τον Κορινθιακό, κτισμένο σε διαφορετικά επίπεδα και ευφάνταστα διαμορφωμένο από τον ίδιο εξωτερικά, αποτελεί γι' αυτόν όχι απλώς καταφύγιο απομόνωσης, αυτοσυγκέντρωσης και δημιουργίας αλλά και μοναδικό τόπο έμπνευσης. Οι εικόνες του απείρου και του μεγαλείου της φύσης που απλόχερα απλώνονται μπροστά του γεννούν στον καλλιτέχνη οράματα τα οποία μεταπλάθονται, στη συνέχεια, σε βιωμένες εικαστικές συνθέσεις.

Οι έξι ενότητες των τεσσάρων τελευταίων ετών που παρουσιάζει σε αυτή την έκθεση ξεδιπλώνονται σαν μια ιστορία μετάλλαξης αφού ουσιαστικά η κάθε μια είναι φυσική απόρροια της άλλης. Ο λιτός αρχιτεκτονικός χώρος που επικρατεί στη σειρά "Θαλασσινό" τεμαχίζεται σε σπαστές γεωμετρικές επιφάνειες οι οποίες αναπτύσσονται για να σχηματίσουν το "Κυπαρίσσι" της ομώνυμης ενότητας. Με το ίδιο συνειρμικό πνεύμα, ο καλλιτέχνης οδηγείται στις σειρές "Κάκτος", "Σταύρωση", "Δέντρο" και "Δέντρο της Φωτιάς" ενώ, ταυτόχρονα, συχνά εμποτίζει τις φόρμες του με δυαδική υπόσταση σουρεαλιστικά μεταμορφώνοντας τη μια μορφή σε άλλη και αρμονικά συνυφαίνοντας δύο διαφορετικές εικόνες: το σύννεφο ονειρικά μεταλλάσσεται σε γυναικείο προφίλ ενώ ο κορμός του ξεραμένου δέντρου ανακαλεί το σκελετό νεκρών ψαριών.

Όπως και στο παρελθόν έτσι και τώρα, ο Γκολφινόπουλος χρησιμοποιεί τη χρυσή τομή και τις χαράξεις για να αποδώσει αφαιρετικές υπαινικτικές παραστάσεις του πραγματικού κόσμου με σαφή γεωμετρικό χαρακτήρα. Όμως, την απόλυτη τάξη της αντιπροσωπευτικής γραφής του έρχεται να ταράξει για πρώτη φορά το έντονο χρώμα που κατακλύζει τα έργα της τελευταίας ενότητας του "Το Δέντρο της Φωτιάς" καθώς και η ακανόνιστη προέκταση των καμβάδων στο χώρο. Ήδη από το 1994 οι πίνακες του εμπλουτίζονται με τρισδιάστατα μπρούτζινα στοιχεία σαν γραμμές που προεξέχουν από το τελάρο ενώ τον αμέσως επόμενο χρόνο, προχωρώντας ένα ακόμα βήμα πιο πέρα, απελευθερώνει τις χρωματικές εικονικές φόρμες και επιτρέπει σε ορισμένα οργανικά σχήματα να καταλάβουν τον αντικειμενικό χώρο και να προσδιορίσουν τα όρια του έργου. Η πορεία αυτή από την αυστηρότητα στην έκρηξη της χρωματικής γκάμας και την αποποίηση των συμβατικών πλαισίων του πίνακα γίνεται ο μάρτυρας της σταδιακής κορύφωσης των φορτισμένων σκέψεων και συναισθημάτων του καλλιτέχνη και εκφράζει μια σαφή διάθεση για ελευθερία.

Μπία Παπαδοπούλου
Ιστορικός Τέχνης
Αθήνα, 27 Σεπτεμβρίου 1998




ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΓΚΟΛΦΙΝΟΠΟΥΛΟΥ

"Οι χαράξεις είναι μέσον και όχι συνταγή" - Le Corbusier

Με τον Αντρέα Γκολφινόπουλο μας συνδέει πάνω από είκοσι χρόνια παλιά φιλία και εκτίμηση. Τον γνώρισα στη δεκαετία του 1970, όταν νέος και άρτι αποφοιτήσας από την Αρχιτεκτονική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ρώμης, προσελήφθην ως Καθηγητής στις σχολές του Αθηναϊκού Τεχνολογικού Ομίλου, στις περίφημες τότε σχολές Δοξιάδη. Ο Αντρέας ζωγράφος, εγώ αρχιτέκτων και οι δύο από διαφορετική οπτική προτρέπαμε τους σπουδαστές στην μελέτη και αναλυτική διερεύνηση των έργων τέχνης και αρχιτεκτονικής μέσω των γεωμετρικών χαράξεων, αυτή η κοινή τάση μας έκανε να γνωριστούμε και εμένα να παρακολουθήσω την εξέλιξη του έργου του ζωγράφου σ' όλα της τα στάδια. Ο Γκολφινόπουλος έθετε και θέτει πάντα στις δημιουργίες του το δομικό στοιχείο της κατασκευαστικής υποδομής ως βασικό ζήτημα του εικαστικού αποτελέσματος. Άνετα θα μπορούσε να είναι αρχιτέκτων - με την ευρύτερη ερμηνεία του όρου - όπως ίσως και εγώ ζωγράφος. Αυτός ο κοινός "τόπος" και χώρος ιδεών και μεθοδολογικών αντιλήψεων, μας συνέδεσε.

Η εικαστική πορεία του Γκολφινόπουλου είναι μια διαδικασία επίπονη με κυρίαρχο στοιχείο την μεγάλη πειθαρχία. Πειθαρχία πηγαία και εσωτερική, ένα είδος τρόπου ζωής που χαρακτηρίζει το σύνολο της δουλειάς του στην τέχνη και στη διδασκαλία.

Μέσα από τη γεωμετρία, μέσα από τον κάνναβο της αναλυτικής έρευνας, ο Γκολφινόπουλος προχωρεί σε ένα χειρισμό που διαχέεται και ίσως χάνεται για τον "απαίδευτο" παρατηρητή.

Τα κυπαρίσσια και οι κάκτοι του κήπου του, το όραμα της γυναικείας μορφής που "διαταράσσει" το εικαστικό τοπίο είναι και μέσα έκφρασης. Το μυστικό είναι και το τελικό αποτέλεσμα, δηλαδή η ειλικρίνεια. Βιώματα, εικόνες, δραματικές εμπειρίες, ιστορία τελικά ζωής καταγραμμένη εικαστικά. Τι δέντρο που γίνεται εσταυρωμένος, ο δημιουργός που στην αιώνια μάχη του με το υλικό και με το συναίσθημα καταθέτει τώρα μια εικαστική μαρτυρία υψηλής ποιότητας.

Δρ. Νίκος Θ. Χολέβας
Καθηγητής Ε.Μ.Π.