Αναδρομές σε συναισθηματικές αλλά και αισθητικές αξίες της προηγούμενης δουλειάς επιχειρεί με την τελευταία του έκθεση ο Αντρέας Γκολφινόπουλος, ανακαλώντας μνήμες και στοιχεία μιας βιωματικής σχέσης με τον χώρο και τα πράγματα που μαζί με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μιας προσωπικής έρευνας συμπυκνώνονται στην τωρινή πρόταση. Οδηγημένος συνειδητά μέσα από μαθηματικές λύσεις σε μια γεωμετρική προσέγγιση προχωρεί από έναν άλλο δρόμο στον κατακερματισμό της φόρμας με χαράξεις και χρυσές τομές που συγκρατούν ταυτόχρονα την τελική εικόνα μέσα σ' ένα συνεκτικό πλέγμα γραμμών, συνδετικό ιστό των επί μέρους τμημάτων. Η πολύπλοκη "ζωή" των γραμμώσεων κυριαρχεί στην ζωγραφική επιφάνεια όπου οι γεωμετρικοί κανόνες επιβάλλουν τις δικές τους σχέσεις ισορροπίας και συμμετρίας, ενώ με τα συστήματα πλήρωσης του χώρου γίνεται λιγότερο ή περισσότερο σαφής η αναγωγή στο θετικό ή αρνητικό των φωτογραφιών.

Σ' αυτή τη δουλειά που οι γραμμές "διορθώνουν" το συναίσθημα και η φόρμα υποτάσσεται στη χάραξη μεταφέρονται στοιχεία που είχαν ήδη κατατεθεί προηγούμενα: κάτι από το παλιό φόντο των πρώτων τοπίων, γνώριμες εικόνες από τα "πέτρινα ερωτικά" της αμέσως προηγούμενης περιόδου, και τώρα σε πρώτο επίπεδο το σπίτι και τα δέντρα της Λυκοποριάς. Έτσι σ' αυτή την πρόταση που διαπιστώνεται ως συνεπής και περιεκτική εξέλιξη των άλλων που προηγήθηκαν, ο μνημειακός χαρακτήρας εκφράζεται από επιβλητικά, δυναμικότερα, και πάντως ανεξάρτητα από τις διαστάσεις του πίνακα. Με συναισθηματικές επιλογές ως προς την θεματολογία και ορθολογισμό ως προς την διατύπωση ο Αντρέας Γκολφινόπουλος χαρτογραφεί περάσματα από τον χώρο και τον χρόνο στοχεύοντας στην εξαντλητική έρευνα του θέματος. Στο σύνολο η εξέλιξη γίνεται σταδιακά αργά ως εσωτερική λειτουργία, χωρίς άλματα για δημιουργία εντυπώσεων έξω από την ομπρέλα των σύγχρονων ρευμάτων με την γοητεία και τους κινδύνους μιας μοναχικής πορείας.

Βιβή Βασιλοπούλου
Αθήνα, Φεβρουάριος 1989